30 Ιουλίου 2009

Αρχαία ερωτική ποίηση



Ποιήματα των Ινκας καθώς κι ένα Σουμεριανό ποίημα που θεωρείται το αρχαιότερο ερωτικό ποίημα στον κόσμο!

Στα τέλη του 19ου αιώνα βρέθηκε στη Νιπούρ σ' ανασκαφή, το μεγαλύτερο μέρος από τις σουμεριακές πινακίδες.
Είναι μικρές πήλινες πλάκες που 'ναι καταγεγραμμένα με σφηνοειδή γραφή, θρύλοι, έπη, μοιρολόγια, ιστορίες, βασιλικά διατάγματα, δικαστικές αποφάσεις, εμπορικές συμφωνίες. Υπολογίζεται πως υπάρχουνε συνολικά πάνω από 30000 τέτοιες πινακίδες.

Ένα όμως εύρημα από πηλό χρονολογημένο το 2037 π.Χ., θεωρείται το παλαιότερο ερωτικό ποίημα στον κόσμο!
Ένα ποίημα περίπου 4041 ετών!

Γαμπρέ, αγαπημένε της καρδιάς μου,

σαν το μέλι γλυκιά είναι η ομορφιά σου.

Λιοντάρι, αγαπημένο της καρδιάς μου με μάγεψες.

'Ασε με να σταθώ τρέμοντας, μπροστά σου,

να σε αγγίξω με το χάδι μου.

Το χάδι μου είναι ακριβό,

πιο απολαυστικό είναι από την ομορφιά.

Σαν το μέλι με το γάλα.

Γαμπρέ, πες στη μητέρα μου,
θα σου δώσει λιχουδιές.

Στον πατέρα μου, θα σου δώσει δώρα.

Τη ψυχή σου να ζωντανέψω, ξέρω.

Γαμπρέ κοιμήσου στο σπίτι μας ως την αυγή,

τη καρδιά σου ξέρω πως να ευχαριστήσω.

Λιοντάρι κοιμήσου στο σπίτι μας ως την αυγή.

Εσύ, επειδή μ' αγαπάς, κύριέ μου,

κύριε προστάτη μου, Σουσίν μου,

εσύ που ευφραίνεις τη καρδιά της Ενλίλ,

άγγιξέ με, με το χάδι σου.


Η ποίηση ήταν πάντα συνδεδεμένη με τα συναισθήματα του ανθρώπου. Και τι θα μπορούσε να εκφράσει καλύτερα παρά τον έρωτα;

Αρχαία ερωτικά ποιήματα έχουν βρεθεί σε κάθε γωνιά της Γης, σε σπηλιές και τάφους της Αιγύπτου, στην αρχαία Ελλάδα, στη Μέση Ανατολή, σε πόλεις θαμμένες από τη σκόνη του χρόνου. Ακόμα και μέχρι σήμερα όμως η αρχαία ερωτική ποίηση συναρπάζει, καθώς αποκαλύπτει πτυχές των ανθρώπων που ίσως δε γνωρίζαμε.

26 Ιουλίου 2009

Σ’ αγαπώ

Σ' αγαπώ περισσότερο απ' όσο μια ανθρώπινη καρδιά μπορεί να αγαπήσει,περισσότερο απ' όσο ένας ποιητής ονειρεύεται ή ένας ερωτευμένος αισθάνεται.

Είσαι το σύννεφο με το υπέροχο άρωμα που στάλθηκε απ΄τον παράδεισο,για να ρίξει πάνω μου τη βροχή του, την ευλογημένη δροσιά.

Αισθάνομαι την καρδιά σου, τις φλέβες σου να κυλούν μέσα στις δικές μου,χωρίς καμιά χαραμάδα ανάμεσα μας για να χωθεί ο ακάθαρτος κόσμος.

Η καρδιά μου στέκει απέναντι στη δική σου, αντικρίζει τη δίδυμη εικόνα της,σαν δυο χέρια που πλέκονται σε αέρινο όρκο.

Μέσα μας κόκκινο κρασί ενώνεται με κόκκινο κρασί,φτιάχνουν μείγμα μεθυστικό από άρωμα, αύρα και δροσιά του πρωινού.

Η έμπνευση μου κατοικεί μέσα στα μάτια σου,τα χείλη σου ενώνονται με τα δικά μου και οδηγούν την ποίηση μου.

Σε σένα και σε μένα η φωτιά φουντώνει, χωρίς κανείς να ρίχνει ξύλα.
Μολονότι είμαστε ήρεμοι, η καταιγίδα ξεσπά μέσα μας.

"Αγνώστου ποιητή"


Κοιτάζω τις ζάρες στο πρόσωπό σου, το πλαδαρό δέρμα στο λαιμό σου και χάνομαι μέσα στο χρόνο. Αγαπώ τις ζάρες σου και το πλαδαρό σου δέρμα όσο αγαπούσα κάποτε το λείο αλάβαστρο του κορμιού σου.
Ανεβήκαμε στο αεροπλάνο ανύποπτοι για τις θύελλες και τις καταιγίδες που μας περίμεναν στο ταξίδι, κι οι αναταράξεις μάς προκάλεσαν τρόμο. Ευτυχώς, δεν είχαμε παραδώσει την ελπίδα στον ιμάντα, δεν τη στείλαμε στο αμπάρι.
Αυτήν και το πιο ζωηρό μας όνειρο: να αγαπιόμαστε πάντα.

Το πρόσωπο του "καθυστερημένου" συνεχίζει να χαμογελά, τα χείλη του σχηματίζουν κάποιες λέξεις: "Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ"...
Πάρε τούτο το μαγικό κλειδί που το λένε ΑΓΑΠΗ. Χρησιμοποίησέ το.
Πες στον καθένα "Σ'ΑΓΑΠΩ". Θα δεις τις καρδιές να ανοίγουν σαν το τριαντάφυλλο στο φως της αυγής...
Κι ύστερα χάνεται.
Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ. Τόσο απλό. Τόσο θαυματουργό. Γυρίζω την πλάτη μου στη μούχλα του Χειμώνα και τη σαπίλα, τραβάω για τον κόσμο που μ'έκλεισε έξω, που τον έκλεισα έξω. Βγάζω το κλειδί και ξεκλειδώνω. Τόσο απλό. Το είχα πάντα μέσα μου. Σκουριασμένο απ' την αχρησία, χαμένο μέσα σε ένα σωρό από σκουπίδια, κάτω απ' την απληστία, τη φιλοδοξία, τη ματαιότητα. Ανασύρω το χρυσό κλειδί από το σωρό, το ξεπλένω και λάμπει, όπως πάντα το χρυσάφι.

Κι ο κόσμος μου, γεμίζει φως...

αγάπη είναι το μυστικό"
Όμηρος Αβραμίδης

01 Ιουλίου 2009

Oνείρεμα

Μπαλάντα της νύχτας,της βροντής
και του σύννεφου,μπαλάντα του πελαγίσιου αέρα
σάλεμα φύλλων την ώρα του σούρουπου γη,
ουρανός κι αστέρια.
Σμίξαμε τη νύχτα του χαμού πάνω στη νοτισμένη γη,
κάτω απ’ την Πούλια.
Χελιδόνια κουρνιάζουν στις μασχάλες σου.
Ο ιδρώτας σου,
δάκρια του φεγγαριού,χαράζει το κορμί μου.
Τα μάτια σου,μαύρες λίμνες,
ξεχύθηκαν στο σώμα μου,
το βογκητό σου ο αχός της παλίρροιας.
Στο στόμα κρατούσες τριαντάφυλλο,
άγγιγμα από φίλντισι, αφρό της θάλασσας
κι ονείρεμα ηδονή ανάκατη με πελαγίσια αλμύρα γη,
ουρανός κι αστέρια.
Ο γαλαξίας σκίρτησε στο σώμα μου κοράλλι
της θάλασσας μπαλάντα της χίμαιρας γη, ουρανός κι αστέρια.
Έρωτας ξεχύθηκε απ’ τις ρωγμές της νύχτας.
Μας πήρε ο άνεμος την ώρα που σμίγαμε πάνω στη νοτισμένη γη.
Μη μιλάς άλλο πια, μόνο αφουγκράσου την παλίρροια
μπαλάντα της χίμαιρας τραγούδι του άπιαστου
γη, ουρανός κι αστέρια.

Μάγια Μποντζώρλου